By Zespół cieśni nadgarstka to bolesna dolegliwość, która potrafi skutecznie uprzykrzyć życie. Zazwyczaj jest ona następstwem innych chorób, np. dny moczanowej lub cukrzycy. Coraz częściej jednak winę za jego rozwój ponoszą nieprawidłowe nawyki – jednakowe ruchy nadgarstka i palców, wykonywane np. przy pisaniu na klawiaturze, operowaniu myszką komputerową czy też graniu na instrumentach. Na szczęście, zespół cieśni nadgarstka można rehabilitować. W jaki sposób?
Zespół cieśni nadgarstka – objawy, przyczyny i grupy zawodowe najbardziej narażone na występowanie schodzenia
Najczęściej pojawia się nagle, wywołując dotkliwy ból, kłucie, drętwienie i mrowienie w okolicy nadgarstka i palców. Zespół cieśni nadgarstka, bo o nim mowa, potrafi skutecznie uprzykrzyć życie. Jego objawy nasilają się zwłaszcza nocą i bywa, że wyrywają chorego ze snu, co utrudnia normalne funkcjonowanie za dnia.
W wyniku zespołu cieśni nadgarstka dochodzi do osłabienia, a nawet zaniku mięśni. Z czasem chory ma też problemy z wykonywaniem precyzyjnych ruchów dłonią oraz trzymaniem cięższych przedmiotów. Z czasem nawet zapięcie guzika przy koszuli staje się ogromnym wyzwaniem.
Zespół cieśni nadgarstka zazwyczaj jest następstwem:
- chorób reumatycznych (np. dny moczanowej, reumatoidalnego zapalanie stawów),
- chorób gruczołów wydzielania wewnętrznego (np. niedoczynności tarczycy, cukrzycy),
- nieprawidłowych struktur w kanale nadgarstka (kostniaków, tłuszczaków, ganglionów),
- obrzęku struktur w kanale nadgarstka (np. w okresie ciąży),
- przebytego urazu (np. złamania nadgarstka),
- nowotworu krwi.
Coraz częściej przyczyną zespołu cieśni nadgarstka są nieprawidłowe nawyki – przede wszystkim powtarzające się, jednakowe ruchy nadgarstka i palców, które są wykonywane m.in. podczas pisania na klawiaturze, operowania myszką komputerową, pracy fizycznej czy też graniu na instrumentach. Powstawaniu zespołu cieśni nadgarstka sprzyja więc wykonywanie niektórych zawodów. Dolegliwość ta często dotyka m.in. sekretarki, informatyków, muzyków, sportowców, mechaników, fryzjerów, kosmetyczki oraz pracowników budowlanych.
Osoby należące do grup zawodowych szczególnie narażonych na występowanie zespołu cieśni nadgarstka powinny na co dzień pamiętać o wdrożeniu działań, które pozwolą zapobiec rozwojowi schorzenia. Profilaktyka obejmuje specjalne ćwiczenia rozciągające, a także kładzie nacisk na zachowywanie prawidłowej postawy podczas pracy.
Rehabilitacja zespołu cieśni nadgarstka – polecane zabiegi
Jeżeli zespół cieśnie nadgarstka zostanie wykryty we wczesnym stadium, najczęściej leczenie operacyjne nie jest konieczne. Wówczas kurację niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi uzupełnia fizykoterapia. Wykorzystuje ona zjawiska fizyczne w celach leczniczych i obejmuje m.in.:
- krioterapię,
- jonoforezę,
- leczenie ultradźwiękami,
- magnetyzm,
- promieniowanie laserowe,
- leczenie prądem elektrycznym.
Zabiegi z zakresu fizykoterapii nie tylko uśmierzają ból, ale również pobudzają procesy odnowy tkanek i poprawiają ukrwienie. Wykazują również działanie przeciwzapalne i rozluźniające. W celu poprawy funkcjonowania fizjoterapeuta może też zalecić masaże funkcjonalne oraz ćwiczenia stabilizacyjne.
W przypadku gdy schorzenie jest już w zaawansowanym stadium rozwoju, konieczne jest leczenie operacyjne. Przeprowadzane jest ono metodą otwartą albo endoskopową, a czas powrotu do pełnej sprawności uzależniony jest m.in. od rodzaju wykonywanego zawodu. Do pracy biurowej można powrócić już po miesiącu od zabiegu, natomiast do ciężkiej pracy fizycznej – nie wcześniej niż po upływie dwóch miesięcy.
Żeby przyspieszyć rekonwalescencję po leczeniu operacyjnym oraz ułatwić powrót do pełni sprawności i wykonywanego zawodu, warto zdecydować się na serię zabiegów rehabilitacyjnych. Zmniejszy ona obrzęk i stan zapalny oraz odżywi tkanki. W efekcie przywróci funkcje schorowanej dłoni.
Rehabilitacja w zespole cieśni nadgarstka może stanowić odrębną kurację lub uzupełnienie leczenia operacyjnego albo farmakologicznego. O tym, jaką ostatecznie rolę odegra, powinien zdecydować lekarz po przeprowadzeniu wywiadu i rozpoznaniu stadium rozwoju schorzenia.
źródło: https://crsrehabilitacja.pl/
